Η ώρα του παραμυθιού . . .

Παραμύθια για μικρούς και μεγάλους ....

Αλήθεια υπάρχει κάποιος/α που δεν αγαπάει τα παραμύθια; .... που δεν ανυπομονεί να του/της  διαβάσουν ή να διαβάσει ένα; ... που δεν ανυπομονεί να ακούσει μια ιστορία που αν και φανταστική μπορεί να απεικονίζει τις δικές του/της εμπειρίες; ... που ο ήρωας/ η ηρωίδα πάντοτε μα πάντοτε ακόμα και μετά από μια αποτυχία συνεχίζει να προσπαθεί ; 

  Όλοι μας ανεξάρτητα την ηλικία επιζητούμε να ακούσουμε ή να διαβάσουμε μια μικρή ιστορία, με ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά πιο πολύ επιζητούμε να γίνουμε "ένα" με τον ήρωα ή την ηρωίδα του παραμυθιού !!! 
  Τα παραμύθια αποτελούν ιστορίες που μας μεταφέρουν σε εμπειρίες του κόσμου .. Οι συμβολισμοί των παραμυθιών αποτελούν τον τρόπο ή το μέσο, όπου  μεταδίδεται ο αγώνας για την ζωή, το δίκαιο, την αισιοδοξία, την προσπάθεια, την εντιμότητα και άλλες αρχές που είναι σημαντικές για την υγιής κοινωνικοποίηση του κάθε παιδιού. Μέσα από την φαντασία, το παραμύθι μεταφέρει τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους σε έναν κόσμο,φανταστικό μεν, αλλά και πραγματικό δε.   Τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει ένα παραμύθι, είναι η γλωσσική ανάπτυξη, η εισαγωγή του νηπίου στον κόσμο, στην φαντασία, η ανάπτυξη της σκέψης του νηπίου, η ανάπτυξη της περιέργειας, της αντίληψης αλλά και η ανάπτυξη της ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ. 

  Η ενσυναίσθηση αποτελεί μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τον άλλον . Με πολύ απλά λόγια να μπούμε στη θέση του άλλου, χωρίς να χάσουμε την ακεραιότητα μας,έτσι ώστε να κατανοήσουμε τη θέση του, τα συναισθήματα του και πολλές φορές τις ενέργιες και τις δράσεις του. 

Τώρα γιατί τα αναφέρω όλα αυτά;  Μια καλή ερώτηση ...

Διότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πόσο σημαντικό "εργαλείο" είναι τα παραμύθια για να δείξουμε και στα ίδια τα παιδιά αλλά και στους μεγάλους, διαφορετικές πτυχές της ίδιας της ζωής, της καθημερινότητας τους. Και πιο συγκεκριμένα να τους δείξουμε πτυχές της αναπηρίας. ΔΙΟΤΙ είναι πολύ σημαντικό τα νήπια, παράλληλα και οι μεγάλοι, να μάθουν τι είναι η αναπηρία, να μην την φοβούνται όταν την βλέπουν, αλλά και να μην την λυπούνται και να την κοροϊδεύουν, διότι μέσα από την καλλιέργεια και την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης θα ξέρουν πως να πράττουν χωρίς να πληγώνουν άθελα τους, αλλά και ούτε να πληγώνονται. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος από ένα παραμύθι;

 Στη συνέχεια σας παραθέτω κάποια παραμύθια που θίγουν θέματα αναπηρίας, "διαφορετικότητας" και αναφέρονται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Παραμύθια που και εμείς οι μεγάλοι πρέπει να δίνουμε περισσότερη προσοχή ... 

                               

                        "Δεν είμαι τόσο αλλιώτικος από τους άλλους".  Seuling, B. (1991)

             Θέμα: Κινητική αναπηρία

Περίληψη: Ένα κοριτσάκι, με σωματική αναπηρία (χρήστης τροχοκαθίσματος) διηγείται την ιστορία της. Αρχικά εξηγά για ποιο λόγο δεν μπορεί να περπατήσει. Έπειτα διηγείται πως περνά την καθημερινότητά της, και πως αντιμετωπίζει τις διάφορες δυσκολίες που συναντά. Παράλληλα αναφέρεται στα ενδιαφέροντά της, στο πως περνά τον ελεύθερο της χρόνο, αλλά και τις ευθύνες και υπευθυνότητες που έχει στο σπίτι. Το παραμύθι κλείνει με μια εξόρμηση του κοριτσιού σε μια συναυλία, μαζί με μια φίλη και τον πατέρα της, όπου ο αγαπημένος της τραγουδιστής, της χαμογελά και της κλείνει το μάτι, κάνοντας την να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι τόσο αλλιώτικη από τους άλλους.

"Δύο παπούτσια με καρότσι" Ανδρικόπουλος, Ν. (2007).

Θέμα: Κοινωνικοί φραγμοί για τα άτομα με αναπηρίες 

Περίληψη: Ο κύριος Λάζαρος Εαυτούλης ζει ευτυχισμένος στη χώρα «Τιμενοιαζειεμένα». Μια μέρα πάει σε ένα κατάστημα να αγοράσει παπούτσια και αφήνει το αυτοκίνητό του πάνω στην ράμπα των αναπήρων. Επιστρέφοντας μετά από αρκετή ώρα στο αυτοκίνητό του, γλιστρά, πέφτει κάτω και ξαφνικά ξυπνά και βρίσκεται σε μια χώρα που ονομάζεται «Τροχήλατη Δημοκρατία του Μπορώ». Είναι μια χώρα όπου όλοι οι άνθρωποι κινούνται σε τροχοκάθισμα, και έτσι όλα σε αυτή τη χώρα είναι διαρρυθμισμένα με τρόπο που να ικανοποιούνται οι άνθρωποι αυτοί, πχ. τα κτήρια και τα σπίτια έχουν το μισό ύψος ενός συνηθισμένου ορόφου, δεν υπάρχουν σκάλες, αλλά χειροκίνητα συστήματα ανάβασης, και γάντζοι που ανεβάζουν τα τροχοκαθίσματα και λειτουργούν ως μέσα μαζικής μεταφοράς. Όλα αυτά προκαλούν άγχος και πανικό στον κύριο Λάζαρο Εαυτούλη, κάνοντας τον να θέλει να φύγει από αυτή τη χώρα γρήγορα. Ξαφνικά ξυπνά και συνειδητοποιεί ότι έχει λιποθυμήσει και έβλεπε εφιάλτη. Τότε κάποιος άνθρωπος σε τροχοκάθισμα διαμαρτύρεται στον κύριο Λάζαρο Εαυτούλη για το ότι έχει σταθμεύσει το αυτοκίνητό του πάνω στην ράμπα για αναπήρους, εμποδίζοντας έτσι την μετακίνησή του. Ντροπιασμένος ο κύριος Λάζαρος Εαυτούλης απολογείται και συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεών του, αφού τώρα είναι και ο ίδιος γνώστης του τι σημαίνει να έχεις δυσκολίες στη διακίνηση.

 "Εγώ είμαι εγώ και μου αρέσει!" 

Parr, Τ. (2010).

Θέμα: Διαφορετική εμφάνιση

Η Στέλλα πάει στο λούνα-παρκ μαζί με τους φίλους της να παίξει. Ανεβαίνοντας πάνω στο καρουζέλ, ο αέρας της παίρνει τα μαλλιά με αποτέλεσμα να αποκαλυφτούν τα αφτιά της, τα οποία έχουν διαφορετικό χρώμα. Το ένα είναι μπλε και το άλλο πορτοκαλί. Ένα μαϊμουδάκι βλέπει τα αφτιά της Στέλλας και την κοροϊδεύει. Η Στέλλα στεναχωριέται πολύ και συνειδητοποιεί πως μόνο η ίδια έχει δύο διαφορετικά αφτιά, γι’ αυτό αποφασίζει να τα κρύψει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να μην μπορεί να βγει πάνω στα διάφορα παιχνίδια που θα της ανακατέψουν τα μαλλιά. Οι φίλοι της αντιλαμβάνονται πως κάτι συμβαίνει, και τελικά η Στέλλα τους εξηγά τι την προβληματίζει. Οι φίλοι της δεν το βρίσκουν καθόλου αστείο, αντίθετα της εξηγούν πόσο σημαντικό και όμορφο είναι να είμαστε όλοι διαφορετικοί. Έτσι η Στέλλα αρχίζει να αισθάνεται καλύτερα, και για να νιώσει ακόμα πιο καλά στολίζει τα αφτιά της με δύο διαφορετικά φιογκάκια!

 

 "Είμαι ξεχωριστή..."Green, J. (2004)

Θέμα: Αναπηρία (κινητική, οπτική και ακουστική) 

 Περίληψη: Η Ελένη είναι ένα κοριτσάκι με κινητικό πρόβλημα, που χρησιμοποιεί τροχοκάθισμα. Αναφέρεται στα ενδιαφέροντά της, πχ. τη μουσική, στα κατοικίδιά της, αλλά και στους δύο φίλους της, την Ιωάννα (πρόβλημα όρασης) και τον Γιώργο (πρόβλημα ακοής). Η Ιωάννα είναι πολύ έξυπνη και ιδιοφυΐα στη φυσική, ενώ ο Γιώργος είναι πρωταθλητής κολύμβησης. Έπειτα αναφέρεται στις διακρίσεις που υφίσταται η ίδια και οι φίλοι της λόγω της αναπηρίας τους, πχ. ο κόσμος τη δείχνει με το δάχτυλο, στην Ιωάννα μιλάνε περίεργα σαν να μην τους καταλαβαίνει, ενώ τον Γιώργο τον κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη του. Στη συνέχεια η Ελένη παρουσιάζει άλλα άτομα με αναπηρία, από τον κοινωνικό της περίγυρο κάνοντας αναφορά στα πράγματα που μπορούν να κάνουν, πχ. οδήγηση αυτοκινήτου, διευθυντικές θέσεις κτλ. Έτσι, η Ελένη θέλει να περάσει το μήνυμα ότι οι άνθρωποι με αναπηρία μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα με τον δικό τους τρόπο και χρόνο, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία.

"Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου". Αυτζής, Μ. (2004).  Θέμα: Αναπηρία (Σύνδρομο Down)                                                                                                                                   Περίληψη: Ο Μάνος με τα σκιστά μάτια και το πλακουτσό πρόσωπο είναι ένα αγόρι διαφορετικό από τα άλλα, έχει σύνδρομο Down. Γι’ αυτό τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, η Άννα – Μαρία και ο Αλέξης, δεν θέλουν να παίζουν μαζί του. Ο Μάνος όμως, ξέρει να παίζει, ξέρει να μοιράζεται, μα πάνω από όλα ξέρει να αγαπά. Έτσι, μια μέρα που τα άλλα δύο παιδιά πάνε στο ποταμάκι να παίξουν, αγνοώντας τον Μάνο, αυτός τους ακολουθεί. Στην αρχή τους κάνει μια πλάκα, τρομάζοντας τους, με αποτέλεσμα αυτοί να θυμώσουν. Αργότερα όμως, όταν ο Μάνος αρχίζει να τους δείχνει όμορφα μέρη μέσα στο δάσος, καθώς και να παίζει μαζί τους, αυτοί αντιλαμβάνονται πόσο ξεχωριστό παιδί είναι, γεμάτο αγάπη. Έτσι, οι τρεις τους γίνονται φίλοι.

Πηγή:

http://www.ucy.ac.cy