Η εμφάνιση ή η ύπαρξη της αναπηρίας σε παιδιά, ενήλικες ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό δημιουργεί πολλά αμφιθυμικά συναισθήματα. Είναι γεγονός πως για πολλά άτομα, η εμφάνιση αναπηρίας αποτελεί το "τέλος" της ζωής τους και για άλλα αποτελεί κίνητρο για ζωή ...
Κατά την πρώτη διάγνωση δημιουργείται μια πληθώρα ερωτημάτων και από γονείς και από ίδια τα παιδιά ή τους ενήλικες με αναπηρία "Γιατί σε εμένα;" , "Τι πήγε στραβά;" , "Τι πρέπει να κάνω ...;" , " Τι είναι αυτό;" "Μπορεί να αντιμετωπιστεί;" και πολλά άλλα ...... , ομοίως και "περίπλοκα" συναισθήματα.
Σε αυτήν την δημοσίευση θα δούμε ποια είναι τα συναισθήματα των γονέων, όταν η διάγνωση είναι αναπηρία για το παιδί τους ..
Ας δούμε ένα απόσπασμα από το περιοδικό "Αναπηρία τώρα", όπου μια μητέρα περιγράφει τα συναισθήματα της .... (disabled) - Κινητική Αναπηρία
" Η αναπηρία με πέταξε με φόρα σε έναν άγνωστο κόσμο,
γεμάτο δρόμους, σοκάκια, λεωφόρους, αδιέξοδα και σταυροδρόμια.
Δεν έχει οδηγίες χρήσης, χάρτες, εγχειρίδια για απελπισμένους.
Δεν θα βρεις στοργή και κατανόηση μέσα σ’ αυτήν.
Έχει μεγάλη υπεροψία και σου ζητά να την αγαπήσεις, χωρίς να προσπαθείς να την αλλάξεις.
Κι εσύ που ποτέ σου δεν αγάπησες χωρίς να προσδοκάς την «αλλαγή»,
κι εσύ που ποτέ δεν αγάπησες χωρίς αντάλλαγμα,
πρέπει τώρα να παλέψεις σκληρά, για να πάρεις έστω και ένα μικρό δωράκι.
Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς τα άλλοτε μικρά κι ασήμαντα.
Πρέπει να πάψεις να εναντιώνεσαι.
Για να μείνεις ακέραιος, πρέπει να της δοθείς δίχως όρους.
Για να νιώσεις πως δεν έχασες τον εαυτό σου, πρέπει να την «περπατήσεις».
Δειλά, θαρραλέα, γρήγορα, αργά, κλαίγοντας, γελώντας, μα να την «περπατήσεις».
-«Κι αν αποτύχω;»
Ποιος νοιάζεται…
-«Δεν έχω βοήθεια».
Ψάξε βρές την.
Κι αν όλα είναι οδυνηρά, εσύ σαν τέτοια καλείσαι να τα αντιμετωπίσεις.
Τι τραγωδία να αντιλαμβάνεσαι πως δεν υπάρχουν εμπόδια…
Κι εσύ που πάντα αποζητούσες μια αγκαλιά να χαθείς μέσα της,
προσφέρεις μια αγκαλιά σ’ έναν πλανήτη που φλέγεται.
Κι ελπίζεις απλώς να μην καείς."
Και κάποιο απόσπασμα από τα συναισθήματα μια μητέρας με τη διάγνωση και των δύο της παιδιών με αυτισμό ..... (newsitamea) - Αυτισμός
"Ένα υπέροχο παιδί που από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα στο μαιευτήριο το λάτρεψα. Ήταν τεσσάρων ετών ...... Η διάγνωση ήταν αυτισμός και στο άκουσμά της κατέρρευσα. Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να αποδεχτώ την πραγματικότητα και να γίνω για το παιδί μου και πάλι η μητέρα του που το λάτρευε περισσότερο και από τη ζωή της. Λίγο αργότερα γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μας, που σε ηλικία 3 ετών διαγνώστηκε επίσης με αυτισμό ...... Νομίζω πως στο δεύτερο παιδί μας δυσκολεύτηκα περισσότερο να ξανασταθώ στα πόδια μου και να ξεπεράσω τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθα. Για πολύ καιρό ήμουν θυμωμένη και κατηγορούσα για όλα τον εαυτό μου. Ευτυχώς, μέσα από την επαφή που είχα με μια ομάδα γονέων με αυτιστικά παιδιά, κατόρθωσα να συνέλθω και να ξαναβρώ τη δύναμη και την αισιοδοξία μου.
Δεν θα υποστηρίξω βέβαια ότι είναι εύκολο να είσαι μητέρα δυο αυτιστικών παιδιών. Όμως με την κατάλληλη στήριξη και ενημέρωση, τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά και επικεντρώθηκα αποκλειστικά στη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών μας. Είμαι περήφανη που έχω δυο τόσο υπέροχους και ξεχωριστούς γιους και ποτέ, σε καμία περίπτωση, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να βλάψει ή να απειλήσει την ευτυχία και την ηρεμία τους. ...... εγώ θα σταθώ στο πλευρό τους κάνοντας πάντα ό,τι μπορώ για να έχουν μια καλή εξέλιξη στη ζωή τους και κυρίως ένα ευτυχισμένο και ασφαλές μέλλον."
Και στις δύο διαφορετικές περιπτώσεις μπορούμε να διακρίνουμε πως τα αρχικά συναισθήματα είναι λύπη, άρνηση, θυμός, άγχος, φόβος, πανικός, " η αναπηρία ..... δεν έχει οδηγίες χρήσης, χάρτες, εγχειρίδια για απελπισμένους" , "κατηγορούσα για όλα τον εαυτό μου ...."
Παρόλες όμως τις αντιξοότητες και τα ποικίλα αρνητικά συναισθήματα που αρχίζουν να εμφανίζονται και να συσσωρεύονται στη ζωή, είναι προσωρινά, διότι μετά όσο δύσκολο και να είναι και όσο χρόνος χρειαστεί να γίνει αποδεκτό το γεγονός σημασία έχει το πως θα βοηθήσει και πως θα υποστηρίξει, το οικείο περιβάλλον, σε αυτήν την περίπτωση το παιδί με αναπηρία.
Όσον αφορά, τα παιδιά με αναπηρία , η στιγμή που το παιδί θα συνειδητοποιήσει την αναπηρία, θα διαμορφώσει και την αυτοεικόνα του. Η συνειδητοποίηση έγκειται στην εμφάνιση περιορισμών αλλά και δυσκολιών. Η συνειδητοποίηση σίγουρα προϊδεάζει για την αποδοχή της οποιαδήποτε μορφής αναπηρίας,παρ' όλα αυτά μπορεί να φέρει και αρνητική στάση στην εικόνα του παιδιού για την μετέπειτα ζωή του.
Ο ρόλος της οικογένειας, αλλά και του φιλικού περιβάλλοντος είναι σημαντικός για το "χτίσιμο" μιας θετικής εικόνας για τον εαυτό. Η οικογένεια θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό του παιδιού, με αγάπη, στοργή και συνεχή υποστήριξη, δίνοντας του θετικά ερεθίσματα για να μπορέσει να συνεχίσει στη ζωή του και να επιδιώξει ότι καλύτερο μπορεί. Είναι πολύ σημαντικό και για το ίδιο το παιδί να λαμβάνει την αποδοχή και από το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον και την ιδέα ότι ανήκει κάπου.
Η συμπόνια του οίκτου δεν έχει θέση στην ζωή ούτε της οικογένειας, ούτε του παιδιού.
Επίσης, αν υπάρχουν περισσότερα παιδιά, δεν θα πρέπει να διαχωρίζονται, και το παιδί με αναπηρία να έχει είτε τα πρωτεία στην μια περίπτωση, είτε τίποτα στην άλλη.
Είναι δύσκολο για γονείς, αλλά και το οικογενειακό και φιλικό περίγυρο να αποδεχτεί την εκάστοτε αναπηρία, για αυτό το λόγο υπάρχουν χώροι όπου μπορεί κανείς να ζητήσει βοήθεια ....
Το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή την έχουν όλα τα παιδιά είτε με , είτε χωρίς αναπηρία.
Ο "οίκτος" και το "περιθώριο" μπορεί να οδηγήσουν εις βάρος του κάθε παιδιού για το υπόλοιπο της ζωής του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου