"Παιγνιοθεραπεία" και παιδί

"... το παιχνίδι αποτελεί μια μέθοδο ανάπτυξης αλλά και θεραπείας .." .W.Winnicott

Μέσα από το παιχνίδι, το παιδί έχει την δυνατότητα να εκφράσει τα συναισθήματα του, να υποδυθεί ρόλους, να διασκεδάσει, να εξερευνήσει αντικείμενα και "κρυμμένους θησαυρούς" , να προβληματιστεί για την συνέχεια του παιχνιδιού του, να φανταστεί γεγονότα τα οποία τα προσωμειώνει στην δική του πραγματικότητα και να επινοήσει κρυφούς φίλους, ή κρυφές ικανότητες.

Tο παιχνίδι βοηθάει στην ανάπτυξη του παιδιού, τόσο σε ψυχικό, κοινωνικό αλλά και κινητικό επίπεδο.Παράλληλα. ενισχύει την κοινωνικοποίηση του, αλλά και εμπλουτίζει τις γνώσεις του. Το παιχνίδι αποτελεί ένα μέσο μάθησης, αλλά και εξερεύνησης σε μικρογραφία του εξωτερικού κόσμου.

Τα στάδια που μπορεί να λάβει το παιχνίδι είναι:
(Θα τα αναλύσουμε σε επόμενη ανάρτηση)

Τυχαίο Εξερευνητικό
Πρώιμο Λειτουργικό
Ανεπτυγμένο Λειτουργικό
Δημιουργικό Συμβολικό
Παιχνίδι Φαντασίας

Όσον αφορά την "παιγνιοθεραπεία” :

Η λέξη "παιγνιοθεραπεία" προέρχεται από τις λέξεις παιχνίδι και θεραπεία. Δηλαδή το παιχνίδι είναι το εργαλείο, το μέσο που χρησιμοποιείται για να πραγματωθεί η θεραπεία.

Η παιγνιοθεραπεία είναι σχετικά μια νέα μέθοδος θεραπείας, η οποία ξεκίνησε από την Φιλανδία το 1909. Ο πρώτος χώρος παιγνιοθεραπείας δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, στο νοσοκομείο Παίδων Π. &Α. Κυριακού με την υποστήριξη των καθηγητών Κ. Παπαδάτου και Παιδοψυψολόγου Gonilla Roden. Το αρνητικό στοιχείο, στη δημιουργία του ειδικού χώρου της παιγνιοθεραπείας είναι ο χώρος του Νοσοκομείου. Παράλληλα, ο χωρισμός από το οικογενειακό, αλλά και φιλικό οικείο περιβάλλον μπορεί να στοιχίσει αρνητικά στο παιδί.

Εν ολίγοις, παιγνιοθεραπεία αποτελεί ένα μοντέλο μη κατευθυντικής ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης. Τα παιδιά είναι εκείνα που καθορίζουν την πορεία της θεραπευτικής αυτής οδούς. Το παιχνίδι είναι το μέσο της θεραπείας, ως ένα μέσο με τεράστια θεραπευτική δύναμη.

Η παρούσα θεραπευτική πρακτική εντάσσεται στις θεραπείες Τέχνης. Διότι, χρησιμοποιεί μια πληθώρα τεχνικών δημιουργικής έκφρασης, όπως είναι η κίνηση (μουσικοκινητική), η ζωγραφική, το κουκλοθέατρο, η χρήση πλαστικών υλικών χειροτεχνίας (πηλός, πλαστελίνη, ζυμάρι), η αφήγηση και άλλα λοιπά.

Η σχέση του παιδιού – εφήβου και του Παιγνιοθεραπευτή:

Ο παιγνιοθεραπευτής θα πρέπει να έχει δομήσει ένα περιβάλλον, στο οποίο το παιδί θα νιώθει οικεία, άνετα, ασφάλεια, ώστε σταδιακά να αρχίσει να εκφράζει και να εξερευνεί παράλληλα συναισθήματα αλλά και εμπειρίες του. Η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη είναι έννοιες που θα κατακτηθούν σιγά – σιγά. Παράλληλα, η υπομονή, ενδιαφέρον, στοργή πρέπει να χαρακτηρίζουν τον παιγνιοθεραπευτή.

Η παιγνιοθεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί από ειδικούς ψυχικής υγείας , αλλά και ειδικούς θεραπευτές αλλά και εκπαιδευτικούς. Και συνήθως εφαρμόζεται σε Κέντρα Ψυχικής Υγείας, Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα, σχολεία, νοσοκομεία, ιδρύματα για παιδιά και εφήβους και σε λοιπές θεραπευτικές μονάδες.

Εν τέλει, το σημαντικότερο συστατικό για την επιτυχή εφαρμογή της παιγνιοθεραπείας είναι η συνεργασία με τους γονείς. Η συνεργασία και η συμμετοχή των γονέων είναι απαραίτητη για την δημιουργία ενός σταθερού πλαισίου θεραπείας.